يكي دو هفته پيش سالگرد مرحوم عظيمي بود. تو فرهنگ ما هم انتقاد از دنيا رفتگان كار درستي نيست. ولي بعد از خواندن مطالب در مورد وي فكر ميكنم يادآوري يك سري نكات لازم باشه.

من خودم شخصا ايشان را نميشناختم ولي يه سري از نوشته هايشان را خوانده بودم از جمله كتاب مدارهاي توسعه نيافتگي را آنهم قبل از اينكه دانشجوي اقتصاد بشم. از خواندن آن كتاب خوشم آمده بود ولي بعد از چند سالي كه دروس اقتصاد را گذراندم نظرم كاملا عوض شده بود. اينكه ايشان در آن كتاب به فقر در ايران اشاره كرده بود و با احساسات تمام تنفرش را از فقر بيان ميكرد برايم جالب و كمي هيجان انگيز به نظر مي آمد. ولي الان كه برميگردم و به ديدگاه ايشان نگاه ميكنم دو اشكال اساسي در كار ايشان ميبينم. يكي اينكه به كلي گويي مبهم در مورد اقتصاد ميپردازند و ديگر اينكه هيچگونه راه حل عملي براي بهتر شدن وضع اقتصاد بيان نميكنند. براي مثال به يك سري از جملات ايشان دقت كنيد

:
توسعه فرآيندي است كه طي آن باورهاي فرهنگي، نهادهاي اجتماعي، نهادهاي اقتصادي و نهادهاي سياسي به صورت بنيادي متحول مي شوند تا متناسب با ظرفيت هاي شناخته شده جديد شوند و طي اين فرآيند سطح رفاه جامعه ارتقا مي يابد

سوال: خوب قبول. ولي اين باورهاي جديد چي هستند.

سوال: كدام انديشه؟

سوال: چه ابزاري هستند كه دولت بايد آن را مهيا كند؟ نقش دولت بطور دقيق چيست

اينها سوالاتي هستند كه جوابي در نوشته هاي دكتر عظيمي پيدا نميشود. پيدا كردن جواب اين سوالات وظيفه اقتصاددانان ميباشد. همانطور كه گفتم اگر مسئولي از دكتر عظيمي در مورد سياستگزاري سوالي ميكرد مطمئنا به جوابي دست نميافت.