فرض كنيد شركت مايكروسافت براي انجام پروژه اي پول لازم داره. بيل گيتس نميره يقه رييس جمهور و كنگره رو بچسبه و بگه من فلان و بهمانم بهم وام بدين.. ميره امروز كه آخر دسامبره يه كاعذ چاپ ميكنه كه صاحب اون كاغذ ساله ديگه همين موقع مثلا هزار دلار از شركت مايكروسافت ميتونه دريافت كنه. بعد اين كاغذ ميره در بازار بورس و با توجه به عرضه و تقاضا معامله ميشه. مثلا قيمت ميخوره نهصد دلار. شما كه صاحب اون كاغذ هستين ميتونين تا ساله ديگه نگاهش دارين يا فردا بفروشينش. قيمت اون كاغذ هم فردا ممكنه بالا يا پايين بره. ممكنه همين كاغذ رو شركت فورد بده به بازار كه چون وضع اقتصاديش بخوبي مايكروسافت نيست و احتمال ورشكستگيش بيشتره مردم كمتر علاقه مند باشن و قيمت بخوره هشتصد دلار. اسم اين كاغذها هم هست اوراق قرضه. همه جور اين كاغذها هست : يك ساله و دوساله تا سي ساله با پرداختهاي مختلف. خلاصه بهمين راحتي شركتها ميرن از بازار پول قرض ميكنن. نه تنها شركتها بلكه دولتها و شهرداريها هم از اين كاغذها چاپ ميكنن. اوراق قرضه وسيله اي مطمئن براي جمع آوري سرمايه هاي مردم و هدايت آنها به سمت توليده. بدون آنها توليد زياد نميشه و بيكارها سركار نميرن.

اين اوراق قرضه رو در داخل ايران داريم؟ نه خير نداريم. خوب كي بايد بگه اينها رو داشته باشيم؟ اقتصاددانان كشورمان. كاشكي يك دهم مهندسان باسواد و دكترهاي حاذقمون اقتصاددان خوب داشتيم! !